Wie een gedegen overzicht wil krijgen van al het (vooral landschappelijk) fraais dat Namibie te bieden heeft moet daar toch al gauw twee tot drie weken voor uit trekken. Omdat ik mij in het geheel niet heb voorbereid (schande maar het heeft ook zo zijn charme!) rest mij niets anders dan mij in acht dagen met de snelheid van een formule 1 coureur door het land te spoeden. Dat levert op de niet geasfalteerde wegen prachtige stofwolken op, in het volgende dorp ziet men mij van verre aankomen, en vrijwel dagelijks ook een lekke band. Inmiddels bedien ik de krik met evenveel speels gemak als in mijn lessen het smartboard (voor wie niet weet wat dit is .. dat laten we zo). Een ander punt is dat het van belang is zorgvuldig te bestuderen waar zich het eerst volgende tankstation bevindt. Vandaag bracht ik mijzelf in problemen door het Skeleton Coast Park (het is inderdaad een dooie boel aan die kustlijn) van noord naar zuid door te steken zonder eerst te hebben getankt. Het is goed gekomen maar volgens de specificaties van mijn Volkswagen Polo is wat de auto tijdens deze rit heeft gepresteerd niet mogelijk. In het Etosha National Park mocht ik voor slechts 10 Euro de hele dag in het rond rijden. Dat is geen geld wanneer je het afzet tegen het aantal giraffen, olifanten, springbokken, wilde beesten en zebra's dat ik heb mogen zien. Omdat er in het park momenteel nauwelijks een druppel water te vinden is, de plekken waar de dieren kunnen drinken worden van water voorzien door het op te pompen, komen alle beesten dagelijks naar de drinkplaatsen. Dat is voor de toeristen plezierig en ik weet niet wat die dieren er verder zelf van vinden. Waarschijnlijk helemaal niets. Op mijn weg naar het zuiden ben ik bij het Cape Cross Seal Reserve nog even naar de zeehonden gaan kijken die daar sinds mensenheugenis op de rotsen rollen. Wat een immense hoeveelheid zeehonden! Wat een lawaai! Wat een stank! Ik heb mij nooit afgevraagd hoe zeehondenpoep ruikt maar ik weet nu hoe de poep van vierduizend zeehonden ruikt. Fantastisch! En dan te bedenken dat er in november-december zo'n 200.000 zeehonden hier hun nieuwe zeehondjes komen werpen. Een orgie zonder weerga. Inmiddels ben ik na tal van geplande en toevallige omzwervingen aangeland in de kustplaats Swakopmund en daar zal ik ook morgen moeten blijven. De garage heeft een dag nodig om de tweede lekke band te repareren.

In het dorp Khorixas ben ik even binnen wezen kijken in het plaatselijke partijkantoor van SWAPO. Aan de muur de foto's van de twee presidenten die de partij sinds de onafhankelijkheid in 1990 aan het land heeft geleverd: Sam Nujoma (1990-2004) en Hifikepunye Pohamba (sinds 2004). In het kantoor tref een zwarte vrouw aan die de vloer veegt. Andere mensen zijn er in het gebouwtje niet. Wanneer ik haar vraag of de partij veel actieve leden telt in Khorixas geeft ze mij antwoord in het Afrikaans. Pas na enkele ogenblikken besef ik mij in welke taal ze mij aanspreekt. En toch is dat allemaal heel logisch (net zo logisch als het feit dat je in Namibie nog altijd overal kunt betalen met de Zuid-Afrikaanse Rand). Ook deze vrouw is een kind van de apartheid opgegroeid in het Zuid-Afrika van de tweede helft van de vorige eeuw. In Zuid-Afrika? Ja, in het gebied dat Zuid-Afrika feitelijk al sinds 1920 beschouwde als de vijfde provincie van het land. En dat kwam zo.

Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog viel Zuid-Afrika op verzoek van Groot-Brittannie Duits Zuid-West Afrika binnen. Het Zuid-Afrikaanse leger kreeg vanaf het begin massaal steun van de Nama en Herero die hun kans schoon zagen om de koloniale machthebber de deur te wijzen. Geplaatst tegen deze overmacht werden de Duitsers in 1915 bij Tsumeb verslagen. In Windhoek werd daarop, naar enkele jaren bleek voor korte tijd, een Brits koloniaal bestuur geïnstalleerd. Na de Eerste Wereldoorlog kreeg Zuid-Afrika in 1920 namens de Volkenbond het mandaat over Zuid-West Afrika. In de dagelijkse praktijk ging Zuid-Afrika er vervolgens toe over het land te annexeren en te verkopen aan Afrikaanse Boeren die interesse hadden in het opzetten van nieuwe boerderijen in de regio die ze Suidwes gingen noemen. Door deze migratiestroom groeide de blanke bevolking in korte tijd enorm. Deze Afrikaners brachten niet alleen hun kennis van het boerenbedrijf mee naar Suidwes maar ook hun religie (de Nederduits Gereformeerde Kerk schoot overal wortel) en ... hun taal. In 1946 verwierpen de Verenigde Naties het voorstel van Zuid-Afrika om Suidwes nu ook formeel in te lijven als vijfde provincie. De Zuid-Afrikanen bleven echter de lakens in het gebied uit delen. Alsof er niets was veranderd. Na 1946 kwam er tegen de aanwezigheid van Zuid-Afrika (men was in de Zuid-Afrikanen niets anders gaan zien dan een nieuwe koloniale bezetter) verzet van de zwarte bevolking. Zij bundelden hun krachten zich in o.a. de SWAPO (South West African People's Organization). Een langdurige guerrillastrijd volgde en duizenden verzetstrijders zagen zich genoodzaakt (zoals strijders van het ANC in dezelfde periode Zuid-Afrika moesten ontvluchten) het land te verlaten. In 1968 verklaarden De Verenigde Naties de Zuid-Afrikaanse bezetting van de regio illegaal en werd Zuid-Afrika gesommeerd zich terug te trekken uit Zuid-West Afrika. Zij erkenden in 1973 de SWAPO als enige vertegenwoordiger van het Namibische volk. Na jaren van vruchteloos onderhandelen en bittere strijd maakte het welslagen van onderhandelingen tussen Zuid-Afrika, Angola, Cuba (lees: Sovjet-Unie) en de Verenigde Staten (de regio was na de Tweede Wereldoorlog een voorname pion op het schaakbord van de Koude Oorlog) in 1988 de weg vrij voor de onafhankelijkheid van Namibië. Ruim 40.000 bannelingen, waaronder Sam Nujoma, keerden naar huis terug. De eerste vrije verkiezingen van november 1989 leverden een grote overwinning voor de SWAPO op. Sam Nujoma werd de eerste democratisch gekozen president. Op 21 maart 1990 verkreeg Namibië de onafhankelijkheid. Het land heeft echter een zwarte bevolking (89%) die veelal is opgegroeid in de dagen dat Namibie een deel van Zuid-Afrika was. De overheerser van toen heeft als stempel zijn taal nagelaten. Zoals ook de Duitsers dat hebben gedaan. Aan de deur van mijn Hotel d'Avignon (hoe verzin je dat nu weer?!) in Swakopmund hangt een bordje met Zimmer frei. Wat zouden we in zo'n land als dit toch moeten beginnen zonder enige kennis van de geschiedenis?! Inderdaad ... niet veel.