Kazan station, Moskou.Bloedheet. Maar wel WIFI in de oudewachtruimte van de verdwenenadeldie in volle luister is hersteld. Een barokke kerk (=wachtruimte). Een'kerk' uitde tsaristische tijd maar wel een die is gedecoreerd met taferelken uit de Grote Vaderlandse Oorlog (1941-1945). Ver boven mijn hoofd vliegtuigen en een zeppelin op weg naar Nazi-Duitsland. Rode banieren wapperen in de wind. Het communisme trekt ten strijde en zal overwinnen.Voorwaarts, Voorwaarts. Waar hoorde ik dat voor het laatst?! Veel Russen zijn er niet. Die zitten buiten in de hal voor het gewone volk. Stuk goedkoper en ... nog warmer. Ik eet een ijsje, kijk in de spiegels die in Versailles niet zouden misstaan en probeer een onwillige Russische mevrouw het wachtwoord voor de toegang tot het Internet te ontfutselen. Dat laatste gaat mij traditiegetrouw niet goed af. Ik heb (n)iets met Russische vrouwen. Er gaat in de communicatie altijd iets mis. En dat ligt altijd aan die vrouwen! Ze zijn niet aardig, stug, behaard, dik en dragen jurken waarvan ik denk dat je er tafelkleedjes van moet maken voor op een braderie. Dat laatste zeg ik natuurlijk niet tegen ze maar ik denk dat je het van mijn gezicht kunt aflezen. En dan ontstaat er dus geen warme band. Wat doe ik in Moskou? Goede vraag! Ik ben er om zo snel mogelijk weer te vertrekken. Over een paar uurtjes al. Met de trein naar Kazachstan. Daarna naar China en Japan maar dan zijn we al weer 3-4-5-6 weken verder. Een mooi slot van een heerlijk sabbatical. In augustus weer echt aan het werk. Ook daar kijk ik weer naar uit. Heerlijk verhalen vertellen voor een klas met leerlingen die nog geheel 'bekeerd' moeten worden. Ik ken hen niet, zij kennen mij veelal niet. Kortom: ik zal al mijn ambachtelijke vaardigheden moeten aanspreken om er weer iets van te maken. Ook spannend maar dat vind ik wel fijn. Een beetje druk is gezond. Maar nu eerst het juiste perron zien te vinden en natuurlijk een band zien te krijgen met de mevrouw die de scepter zwaait in mijn wagon. Aan dit soort treinreizen bewaar ik mooie herinneringen. Kortom: Kazachstan here I come! Was dat overigens niet het land van Borat?! Zo ja, dan moet het goed komen. Zo nee, dan ga ik zelf op zoek naar wat vrolijke verhalen en gebeurtenissen. Tot later in Astana!