In april van dit jaar is president Nazarbajev opnieuw herkozen. Zoals dat sinds zijn aantreden in 1991 steeds het geval is geweest. Deze keer haalde hij 90% van de stemmen bij een opkomst van 95%. Het zijn getallen die zelfs in Noord-Korea niet zouden misstaan. Kazachstan heeft wel een parlement maar iedere wetgeving kan worden getroffen door een presidentieel veto. De bevolking (ongeveer zo groot als die van Nederland)maakt zich over dit gebrek aan democratie niet zo druk. Inwoners van een land lijken in democratie veel minder geinteresseerd te zijn wanneer de groeicijfers van het BNP jaarlijks maar hoog genoeg zijn. En die cijfers geven de laatste tien jaar weinig aanleiding tot klagen. Groeicijfers die al tien jaar schommelen tussen de 7-10% per jaar en de belofte van Nazarbajev dat Kazachstan in 2030 het rijkste land van Centraal-Azie zal zijn (het is nu al een heel eind op weg die koppositie in te nemen) doen de kritiek op zijn wel erg autoritaire stijl van regeren verstommen. Bij een dergelijk ambitieuze leider hoort ook een hoofdstad die deze ambities aan de werelkd toont. Nazarbajev was al snel duidelijk dat Alma Ata (Almaty) nooit aan die eisen zou kunnen voldoen. De stad draagt nu eenmaal veel te veel het onuitwisbare stempel (=littekens) van een stad die heeft geleden onder het Sovjetcommunisme en ligt daarnaast wel heel erg in een uithoek van het immense (op deze wereld zijn slechts 7 landen groeter dan Kazachstan) territorium dat Kazachstaan heet. Om die reden is in 1997 Astana tot de nieuwe hoofdstad uitgeroepen en is er meteen gestart met de aanleg en bouw van een nieuw, modern Astana. In het relatief centraal gelegen Astana was en is ruimte genoeg voor dit soort grootschalige projecten en Nazarbajev heeft er, daarover kan geen twijfel bestaan, meteen serieus werk van gemaakt. Naast de enorme bouwprojecten zie je ook dat er aan andere dingen die een stad leefbaar houden is gedacht. Er is ruimte gemaakt voor groenvoorzieningen, er rijden kraakheldere bussen (kom daar eens om in willekeurig welke oud communistische staat) en overal wordt geveegd en schoongemaakt. Waar worden dagelijks de ramen van de bushokjes gelapt? In Astana! Veel toeristen ben ik tot nu toe niet tegengekomen. Niet op straat en al helemaal niet in de trein. Met name in de trein kijkt men nog op van een toerist die ook nog eens geen Russisch spreekt. Met enige moeite heb ik mijzelf kunnen laten registreren bij het bureau dat gaat over de registratie van toeristen. Alleen het door mij in Nederland aangeschafte visum volstaat niet wanneer je langer dan 5 dagen in Kazachstan verblijft. Dan dient er opnieuw gestoeid te worden met de bureaucratie (er is uiteraard wel iets onaangenaams overgebleven uit die Sovjettijd) en het kost natuurlijk opnieuw geld. Nu moest ik 20 Euro betalen voor een nieuw papiertje en het onvermijdelijke stempel dat daarbij hoort. Wat de treinen betreft mag men geen al te grote luxe verwachten. In Kazachstan rijdt men nog met Russisch materieel van voor 1990. De treinstellen hebben een fris likje verf gekregen maar het interrieur is niet anders dan men in heel Rusland aantreft. Geld is geinvesteerd in de locomotieven maar nog niet in het reiscomfort van de passagiers. Erg snel zul je je ook niet kunnen verplaatsen. De spoorwegen zijn er ook in Kazachstan toch hoofdzakelijk voor het goedrenvervoer en niet zelden zijn er trajecten met enkelspoor. Van de 19 uur die ik onderweg was van Astana naar Almaty heb ik er toch gauw een uurtje of vijf stilgestaan. Dat is natuurlijk allemaal niet zo heel erg maar ... dat verandert wanneer de temperatuur richting de 30 en meer graden oploopt. Vandaag mijn eerste kennismaking met Almaty. IIk ken de naam van de stad vooral vanwege het feit dat hier hoog in de bergen de fameuze Medeo-ijsbaan ligt waarop in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw met grote regelmaat wereldrecords werden geschaatst. Die tijd ligt inmiddels ver achter ons want na de komst van de overdekte ijsbanen en de opening van de hoog gelegen banen in Calgary en met name Salt Lake wordt er van supertijden op Medeo nooit meer iets vernomen.