Ik heb een kamer gevonden in Belmonte House in de wijk Oranjezicht. Vanuit mijn kamer heb ik een fantastisch uitzicht op de Tafelberg. Dat is overigens niet iedere dag het geval want de Tafelberg, die wordt geflankeerd door de imposante Leeuwekop en de al even indrukwekkende Duivelspiek, gaat met enige regelmaat schuil onder een dicht wolkendek. De wolkenformatie wordt, hoe vindingrijk, ook wel het ‘tafelkleed' genoemd. Maar vandaag is er geen wolkje aan de lucht en schijnt de zon weldadig. Gael en Tony Broderick bieden mij een warm welkom. Dat is nu ook niet te veel gevraagd want er zijn geen andere gasten. Het is september en dus winter, maar dan wel een heel aangename, in Zuid-Afrika. Laagseizoen voor wat betreft de toeristenindustrie. Gael en Tony gebruiken de rustige periode om te verbouwen en de kamers van een nieuw likje verf te voorzien. Hun bedrijfje loopt goed en ze ontvangen al jarenlang toeristen uit tientallen landen van de wereld. Het gastenboek getuigt daar van.

Omdat ik te voet naar het museum wil dat de roerige geschiedenis van District Zes vertelt bestudeer ik vooraf zorgvuldig de kaart van Kaapstad. Vooral Gael vindt mijn plan om te gaan lopen een ronduit belachelijke onderneming. Als blank kind van dit land is zij opgegroeid met de gedachte dat je in bepaalde delen van de stad niet kan, mag en moet komen. Daarnaast verdenk ik haar er van dat zij sowieso niet iemand is die graag loopt. Zij verplaatst zich eigenlijk altijd met een auto. Hoewel ik uiteraard weet dat zij niet helemaal ongelijk heeft durf ik in het stadscentrum (na het vallen van de duisternis doe ik zoiets ook niet) wel een klein risico te nemen. Ik wil de stad en het land niet alleen ervaren achter het glas van hermetisch gesloten voertuigen. Tony is van mening dat ik die wandeling zeker wel moet en kan maken maar hij is niet het type dat al te luidruchtig tegen zijn vrouw in gaat. Een heel grote stad is Kaapstad feitelijk niet hoewel er toch zo'n 3 miljoen officieel geregistreerde mensen wonen. De oorspronkelijke stad is vele malen kleiner dan de samenballing van de vele voorsteden die op het zand van de Cape Flats in de loop van de tijd rond Kaapstad als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten. Juist in die townships verblijven met zekerheid ook nog vele tienduizenden, of zelfs meer, illegalen. Het werkelijke aantal inwoners zal het 3 miljoen dus ruim overschrijden. Tijdens mijn wandeling door het grotendeels verlaten zakencentrum van Kaapstad noteer ik enkele namen van de straten die ik passeer in mijn notitieboekje: Buitengracht, Heerengracht, Houtstraat, Waalstraat en Waterkant. Ook de namen van de wijken in dit deel van de stad laten hun herkomst eenvoudig raden: Bakoven, Vredehoek, Zonnebloem en Tamboerskloof. Het grootste ziekenhuis van de stad heet De Groote Schuur. Het Afrikaans is overigens sinds 1994 slechts een van de elf officieel erkende talen. Onder apartheid waren er slechts twee, het Afrikaans en het Engels. Nu zijn er ook Ndebele, Zulu, Sepedi, Xhosa, Sotho, Venda, Swazi, Tswana en Tsonga. Wat het Afrikaans betreft, gegroeid uit het oud-Nederlands, is het misverstand wijdverbreid dat die taal alleen gesproken zou worden door blanke Zuid-Afrikanen. Dat is absoluut niet het geval. De meerderheid van de Afrikaanssprekenden is namelijk kleurling (ongeveer 53 procent) terwijl ook nog een kleine groep Aziaten thuis Afrikaans spreekt. De laatste jaren wordt steeds duidelijker dat de regering aanstuurt op een situatie waarin het Engels de lingua franca is.

Aan de voet van het standbeeld van Jan van Riebeeck en zijn vrouw Marie lees ik een uurtje genietend van het winterzonnetje in het boek Een andere tongval van de Zuid-Afrikaanse dichterschrijfster Antjie Krog. Ik ken geen betere manier om langzaam maar zeker, dag na dag, lezend, schrijvend, pratend en reizend dichter op de huid van een land te komen. Altijd in de wetenschap dat die inspanningen niet tot diepgravende inzichten zullen leiden maar ik kan in ieder geval een poging doen.