Dit is een uiterst plezierige tijd van het jaar om Jeruzalem te bezoeken. Ik was hier eerder in augustus en daarvan herinner ik mij vooral het feit dat ik voortdurend dacht ... '' wanneer gaat die zon nu eindelijk eens onder?!'. Heerlijk zomerweer zouden we in Nederland zeggen van een dag als vandaag. Gisteren de oude stad bezocht. Eerst alles bekeken vanaf de stadsmuren daarna gewandeld door de stegen, straatjes en gewelven. Geen dag zoals veruit de meeste andere dagen van het jaar. De moslims vieren het offerfeest en dat betekent hier in Jeruzalem een periode van vier vrije dagen voor hen. Volgens een Arabische taxichauffeur 'een van de twee korte vakanties die de moslims hebben.' De andere volgt op de ramadan. Gevolg is dat de veruit bedrijvigste wijk van de oude stad, de moslimwijk, volledig is uitgestorven. Uiteraard trekken de Joden en christenen zich van de moslimfestiviteiten niets aan (zoals geen enkele van de genoemde religies zich in dat opzicht iets aantrekt van de tradities en rituelen van de anderen) dus er blijft altijd wel iets te zien en beleven in de oude stad. Opzienbarend vind ik zelf iedere keer weer de tocht die pelgrims uit de hele wereld maken langs de kruisweg die Jezus aflegde in het hart van de oude stad.Deze keer heb ikeven wat langer gekeken naar een gezelschap Koreanen, gevolgd door een groep Brazilianenwaarna ik mijn verblijf op de Via Dolorosa hebafgesloten met een buslading Amerikanen. Lekker zingen en rondsjouwen met het houten kruis en elkaar natuurlijk voortdurend vreselijk in de weg lopen in de veel te smalle straatjes. Heerlijk schouwspel. Aan de Klaagmuur heb ik weer enkele handenvol foto's geschoten van de Joden die zich daar vol overgave tegen de muur 'werpen'. Het is daar de hele dag een komen en gaan van Joden uit alle hoeken en gaten van deze wereld. Iedereen maakt foto's van iedereen. Werkelijk niemand stoort zich daar aan. Vandaag stond het programma toch vooral in het teken van de holocaust/shoa. Kortom: Yad Vashem ('een gedenkteken en een naam') bezocht. Het museumterrein ligt op de Har Hazikaron (De Berg der Herinnering) en omvat 18 ha.. Het is dus vooral geen korte wandeling door een museumtentoonstelling. Op het terrein worden de gruwelijke gebeurtenissen uit de periode 1933-1945 op heel veel verschillende manieren herdacht. Vele (beeldende)kunstenaars en architecten hebben hun talenten aangesproken om een betekenisvolle bijdrage te kunnen leveren. Vandaag bracht ik op het terrein vier uur door nadat ik er in 2008 minimaal even lang had rondgewandeld. De uren vlogen om. De indrukken stapelden zich weer op zonder over elkaar heen te tuimelen. De dag afgesloten in de synagoge van het Hadassah ziekenhuis. In die synagoge zijn 12 schitterende ramen te bewonderen die er zijn geplaatst door Marc Chagall en zijn assistent Charles Marq.De mannen werkten er 7 jaar aan. Grandioos mooi! Makkelijk vind je die synagoge niet maar juist dat maakt het zo bijzonder om er uiteindelijk in alle rust te kunnen genieten van de overdonderende kleurenpracht van Chagall's gebrandschilderde ramen. Ik hoop dat ik binnenkort nog een paar foto's kan tonen op de website om iedereen te overtuigen van die pracht. En na zo'n dag hoef je verder niet veel meer dan een bordje pasta, een goed boek en een gevulde koek. Morgen staat het vertrek naar Bethlehem gepland. Naar de andere kant van de muur dus. Naar Palestina. Naar een andere wereld. Naar nieuwe indrukken, ervaringen en vooral mensen met verhalen.