Ik heb iets met muren. Soms loop ik er tegenaan maar dat bedoel ik hier niet. Ik heb het over de muren die mensen bouwen om zich te beschermen tegen andere mensen. Geen muren in ons hoofd (die zijn er ook heel veel) maar muren van steen, beton enstaal. Ik wandelde langs de muur in Belfast, klopte op de muur in Berlijn en vandaag maakte ik foto's van de muur in Bethlehem. Aan de kant van hen die zich als beesten voelen opgesloten in een kooi. Een kooi met een muur van metershoog beton. De Palestijnenvoelen zich vandaag al lang niet meer alleen bedreigd door die muur. Vandaag schreeuwen ze om aandacht van de internationale gemeenschap omdat Israel zonder ophouden nederzettingen blijft bouwen op Palestijns grondgebied. Al die nederzettingen, gebouwd in strijd met het internationaal recht, hebben muren. Muren sluiten aan op hekken en die hekken sluiten aan op nieuwe muren. Nu wonen de Palestijnen in een ghetto. De geschiedenis herhaalt zich met dat verschil datde Joden nu buiten het ghetto wonen. Alleen hij of zij die werkt in Israel mag er uit. De rest niet. De mensen die ik de afgelopen dagen heb ontmoet zijn allemaal sinds 1999 (tweede intifada) niet meer in Jeruzalem geweest. Jeruzalem is hier minder dan 10 minuten vandaan. Maar onbereikbaar ver weg. Het land kunnen ze alleen uit via Jordanie maar aan die route hangt een niet misselijk prijskaartje. De wapens hebben ze neergelegd (of nooit eerder opgepakt). Ze weten dat er geen gewapende overwinning kan zijn. Ze willen de dood van hun kinderen niet op hun geweten hebben. Er zijn er al te veel gestorven. Een vrouw vertelde dat leven niets anders is dan een dagelijks portie verzet. Verzet tegen het feit dat jouw jebewegingsvrijheid is ontnomen, verzet tegen het feit dat men in Israel kan besluiten om de watertoevoer stop te zetten, verzet tegen de willekeur die ook een meisje van 9 jaar er toe kan verplichten zich bij een checkpoint in het openbaar volledig te ontkleden, verzet tegen de soldaat met een mitrailleur ..... verzet tegen de muren die zich ook een weg in je eigen geest vreten. In Hebron kun je met eigen ogen het absolute dieptepunt van deze waanzin bekijken. Joodse settlers, de meest orthodoxe Joden lenen zich het best voor deze vooruitgeschoven posten van bezetting, wonen er bovenop de Palestijnen. De Palestijnen worden er letterlijk bedolven onder het afval van de Joden. Het kan niet beter in een beeld worden gevangen.

Onveilig, hoe vreemd het ook mag klinken, voel ik mij nergens. Integendeel. Iedereen wordt in dewurggreep van wederzijdse angst en onbegripgevangen gehouden. Het is als in het oog van de orkaan. En de muur staat vol met schreeuwen om aandacht en gerechtigheid. Zoals in Belfast en Berlijn. Die muren gingen neer. De Palestijnen die ik heb gesproken zijn er van overtuigd dat ook 'hun' muur dat lot beschoren is. Hoop! Druppels regen in de woestijn.