De ingezonden brieven die ik de laatste dagen ontving (alle twee de schrijvers worden bedankt!) hadden dezelfde strekking: Wat moet je nou in Lviv? Voor het antwoord op die vraag moet ik een jaar of tien terug in de tijd. In die dagen was het nog gebruikelijk om met de bus naar Krakau te gaan en bij het huren van een bus krijg jedoorgaans ook een chauffeurmee die overal verstand van heeft. Of in ieder geval meent te hebben. Op de terugreis naar Nederland, de chauffeur sloeg al mijn adviezen over de te volgen route in de wind, hebben we enige uren in de richting van ... Lwow gereden. Dat is precies de kant op waar Nederland niet ligt. Omdat dit typechauffeurs naast weinig belezen ook erg koppig is keerden we pas om na enkele uren pal naar het oosten te hebben gereden. Ik had mij er toeninmiddels al bij neergelegd dat ik Lwow zou gaan zien. Helaas is het daar toen niet van gekomen omdat we de Oekraine niet inkwamen zonder de juiste papieren. Vanaf die dag staat Lwow (nog veel vroeger Lemberg en nu Lviv) op mijn lijstje van steden die ik eens wil gaan zien. Wat je verder in Lviv moetwas ook voor mij een vraag waarop het antwoord nu langzaam duidelijk wordt. Laat ik er niet al te moeilijk over doen: hoegenaamd niets! En dat maakt zo'n bezoek natuurlijk zo speciaal. Naar Lviv reizen en dan tot de ontdekking omkomen dat je hier helemaal niet naar toe had hoeven gaan. Heerlijk!

Omdat ik slechts een beperkte hoeveelheid boeken mee heb en het kamervrouwmens mijn bed wilde opmaken, ieder zijn taak in het leven,ben ik vandaag toch maar even de straat op gegaan. Erg vrolijk ben ik daar niet van geworden. Steden als deze, die decennia lang hebben geleden onder deheerschappij van de communistische heilsleer, zijn nog lang niet uit hun spreekwoordelijke grauwe, grijze as herrezen. Het verleden zit als het ware tegen de gevels geplakt en niet zelden valt diesmerige korstnu van de muren. De mannen hebben een merkwaardige gelijkenis met de bussen die hier door de straten rijden. Ze zijn nodig aan vervanging toe maar er is nu geen geld voor iets nieuws. Op de gezichten van de vrouwen staat te lezen wie hier de afgelopen honderd jaar het werk hebben gedaan en nog steeds doen. Onder al die hoofddoekenzitten heel veel grijze haren verscholen terwijl de groeven in hun gezichten mij doen denken aan loopgraven.Schouder aan schouder zijn ze naar de markt gekomen om een paar wortels, een fles melk en wat kaas te verkopen. Schouder aan schouder staan ze op de stoep met hun koopwaar aan hun voeten. Voor de ingang van een van de vele kerken slaan de voorbijgangers een kruisje. Een rammelende tram wordt ingehaald door een mevrouw in een heel erg grote en dure Lexus. Haar gezicht kent geen groeven maar een heel erg dikke laag cosmetica. Ik drink een kop koffie in het restaurant van het Centraal Station en zie hoe 14 leden van het bedienend personeel 3 gasten van een versnapering voorzien. Niemand spreekt Engels, niemand is vriendelijk en iedereen werkt hier tegen zijn of haar zin. Het verleden zit dus niet alleen tegen de gevels geplakt. Het zit nog steeds overal.