Een treinreis van bijna 60 uur, 3500 kilometer. Dan is het fijn wanneer je iemand in je coupe treft waarmee je een paar woorden kunt wisselen. Er is altijd ook het risico dat je iemand treft die nooit stopt met praten maar daarvoor heb ik een levensgrote koptelefoon meegenomen. De route die ik nu richting Beijing heb genomen (vandaar maak ik de oversteek door de lucht naar Japan) is niet de weg die de meeste toeristen kiezen. Die gaan voor de nostalgie ende status van de Trans Siberie/Mongolie Express. Omdat ik die reis al enkele keren heb gemaakt heb iknu dus voor een ander traject gekozen. In mijn wagon heb ik bed 21 toegedeeld gekregen. Naast mij ligt Alexander een 26-jarige Rus wiens ouderlijk huis in de buurt van Letland staat maar die al vier jaar in het leger dient. Hij is officier en nu gestationeerd in Kazachstan aan het in het oosten van het land gelegen Balkhashmeer. Zijn reis van huis naar het werk bedraagt ruim 4000 kilometer. Alexander is in het gelukkige bezit van een heuse I-phone. En dat wil hij weten ook! Hij is er zo mee in zijn nopjes dat hij er iedere 5 minuten even aan moet zitten. Engels spreekt Alexander nauwelijks maar daar biedt de I-phone uitkomst. Hij vertaalt via een woordenboek Russische woorden in het Engels en die spreekt hij dan op volstrekt onnavolgbare wijze uit om mij duidelijk te maken waar hij heen wil. ISoepel loopt zo'n gesprek dan natuurlijk niet (na ieder opgezocht en uitgesproken woord roep hij 'One moment' en dan zoekt hij fanatiek verder naar het volgende woord) maar goed het is beter dan niets. Tijdens al mijn eerdere treinreizen in de Sovjet-Unie/Rusland heb ik nog nooit een Rus getroffen die een poging deed tot communicatie (zij communiceerden vooral met een fles wodka)dus ik prijs mij gelukkig met Alexander en zijn I-phone. Het wereldbeeld van mijn militair komt helaas wel erg sterk overeen met dat van de Russen die ik ooit eerder heb ontmoet. Van Nederland weet hij vrijwel niets (uiteraard wel dat we een narcotica-staat zijn), hij is fan van Manchester United, kan nauwelijks geloven waarom je naar China zou willen en heeft, als klap op de vuurpijl, nog nooit van U2 gehoord. Van Ivan Skobrev trouwens ook niet. Op zijn I-phone heeft hij ook een tweetal boeken opgeslagen: De laatste der Mohikanen en (een groter contrast is niet denkbaar!) de Meester en Margarita van Michail Boelgakov. Het helpt mij niet om een beter beeld van Alexander te krijgen. Hij biedt zijn diensten voor 800 Euro per maand aan de staat aan. Hij heeft nog een jaar te gaan maar overweegt om er nog een contract voor 3 of 5 jaar aan vast te knopen. Mijn salaris kan zijn goedkeuring wegdragen: 'Not bad'. Wat het uitzicht betreft moet ik iedereen wederom teleurstellen: reizen door Rusland of alles wat vroeger door de Sovjets is aangeraakt biedt weinig verheffende vergezichten. Met name de steden zijn van een onovertroffen lelijkheid. Dat is zo wanneer je naar het oosten reist maar zeker ook het geval wanneer je zuidwaarts gaat. Vooral de vele vervallen fabriekscomplexen maken schrijnend duidelijk hoe het de economie in de voorbije decennia is vergaan. Aan ontmantelen doet men hier niet. Het weer en de tijd zullen de sporen moeten uitwissen maar dat kan mijns inziens nog wel een eeuwtje gaan duren. Na 60 uur stap ik op het perron van het station van Astana. Eerste doel bereikt. Nu eerst een hotel met een normaal bed en een stukje zeep. Of ik nog ruzie heb gekregen met het opperhoofd van mijn wagon?! Ja, natuurlijk! Ik wilde een raam open hebben wat volgens Klotikova dicht moest. Nadat zij het met een smak dichtdeed heb ik het onmiddellijk luid vloekend en tierend weer geopend waarna we hetzelfde toneelstukje nog drie keer hebben opgevoerd. Daarna heb ik gecapituleerd. Deze keer was spelen met de I-phone en Alexander leuker dan vechten met Klotikova.