Ik lees de laatste dageneen van de boekenvan Colin Thubron waarin hij verslag doet van een reis die hij in 2007 maakte langs de zijderoute. De meeste plaatsen bezocht hij ruim dertig jaar eerder. Het is voor Thubron de eerste dagen min of meer een schok om te ervaren hoe China is veranderd. Ook daarna bekomt hij nooit meer helemaal van de schrik maar ... alles went wanneer je daarvoor open staat. Ik was in 1990 voor het eerst in China maar ik was er ook in 2000, 2004 en 2008. Die laatste keer verliet ik Beijing pas enkele dagen voor aanvang van de Olympische Spelen (de meeste buitenlanders waren er toen juist naar op weg). Kortom: ik kan dus moeilijk zeggen dat voor mij alles wel heel anders dan in 1990. Toch is duidelijk hoe snel China zichzelf opnieuw uitvindt en dan niet alleen in Beijing. Ik ben vanuit Kazachstan (Almaty) per vliegtuig overgestoken naar Urumqi en daarna meteen doorgevlogen naar Kashgar/Kashi in het uiterste westen van China (provincie Xinjiang). Pakistan, Oezbekistan, Kirgizie en ook Mongolie zijn hier niet ver vandaan. Hoewel in het westen van China gelegen is dit de oosterse variant van wat dit immense land te bieden heeft. Ook in Kashi moet ik moeite doen om de stad waardoor ik in 1990 wandelde, en mij nu en dan in de middeleeuwen waande, terug te vinden. Die stad is er voor een groot deel ook nauwelijks meer. Met de grond gelijk gemaakt en vervangen door allerlei nieuwe hoogbouw en asfalt. Ik geloof niet dat heel veel inwoners van die oude wijken er wat hun wooncomfort betreft nu veel op achteruit zijn gegaan (het tegendeel is uiteraard waar) maar de verschillen in de woonomgeving van toe en nu zijn immens. Zeker de oudere mensen zullen zich in hun nieuwe omgeving niet thuisvoelen. In deze omgeving/provincie zijn de meeste mensen moslim. Han-Chinezen zijn er ook in niet geringe aantallen maar in het straatbeeld voeren de oorspronkelijke inwoners (Oeigoeren) de boventoon. Een verandering die je ook financieel raakt: op het vliegveld van Urumqi betaalde ik voor een heel flauw kopje koffie en drie cakjes 110 yuan (12 Euro). Ik dacht eerst dat ik het verkeerd had verstaan en/of begrepen. Maar nee, de kapitalistische ondernemingszin rukt overal op. Waaraan ik ook moet wennen is het feit dat ook hier nu iedereen over een mobieltje beschikt. Er is echter bij de aanschaf nog niet duidelijk gemaakt dat je wanneer je iemand belt die ver weg woont je niet hoeft te schreeuwen (alsof je de afstand met je stem moet overbruggen). Wat een lawaai! Lawaai omringt je in Kashi ook overal en altijd. Iedereen die zich gemotoriseerd voortbeweegt vindt het nodig voortdurend te toeteren. Dat is veelal helemaal niet nodig maar ook dat stond schijnbaar niet in de gebruiksaanwijzing. Nu toetert men omdat het nu eenmaal kan. Wat wel zeer in het voordeel van de Chinezen spreekt: zij hebben de scooter een electrische aandrijving gegeven. Dat scheelt nu weer wel enorm in het lawaai en uiteraard ook in de vervuiling. Goed denkwerk van die Chinezen. In het hotel (de verbouwingis in volle gang) eet ik doorgaans alleen. In dat geval kan ik dan op zeker 10-15 leden van het bedienend personeel rekenen. Uiteraard spreekt er dan weer niemand Engels maar ... er is wel een engelstalige menukaart. Gelukkig want ik bewaar niet zulke gelukkige herinneringen aan de keren dat ik een kip in een restaurant in Chinanadeed. Ik kon toen maar nauwelijks aan opname in een inrichting voor geestelijk gehandicapten ontkomen. Vanmorgen de veemarkt van Kashi bezocht. Overweldigend! Ik was er heel vroeg dus ik heb in alle rust wat plaatjes kunnen maken. Nu weer even een hapje eten en dan naar de zondagbazaar. Drukke dag! Maar daarvoor ga je dus ook op reis.