Laat ik over mijn bezoek aan Japan meteen duidelijk zijn en het niet mooier maken dan het is. Het land komt op mijn ‘nog-te-bezoeken-voordat-ik nauwelijks-meer-kan-lopen-lijstje' niet in de top tien voor. Zo dat is gezegd. Het feit dat ik mij hier nu tussen al die hele kleine mensjes voortbeweeg en dat ik op mijn eerste dag al honden met een zonnebril op heb mogen fotograferen behoeft dus een verklaring. Het is de liefde! Op het lijstje van Marjolein stond Japan al jaren op nummer één. Bijna twintig jaar heb ik haar tal van andere bestemmingen kunnen aansmeren maar uiteindelijk moet je er dan toch aan geloven. Mijn wisselgeld was, zeker na dit uitbundige reissabbatical, op en de liefde vergt dat je nu en dan ook stortingen doet. Men kan niet alleen maar blijven opnemen. En zo zijn we dus in Tokyo beland. Nu is het natuurlijk ook weer niet zo dat ik hier tegen mijn zin ben. Dat gaat te ver maar ... het is misschien wel goed nu ik mij hier toch enkele weken met die Japanners ga proberen te vermaken duidelijk te maken welke vooroordelen ten aanzien van dit land en volk zich in mijn hoofd hebben genesteld. Daarmee scheppen we samen in ieder geval een soort startpunt van waaruit we die zonen en dochters van Nippon de komende tijd wellicht enig recht kunnen doen. Of, en ik zal zeker niet schromen dat te doen wanneer nodig, om duidelijk te maken dat die vooroordelen wel degelijk op een grond van waarheid en werkelijkheid berusten. In mijn ogen ...:

• 1. zijn Japanners overwegend kleine mensjes, die wonen in kleine huisjes en rondrijden in kleine Japanse autootjes (even snel zaken doen! Dit klopt allemaal!);
• 2. werken ze het hele jaar, zijn ze zeer prestatiegericht en plegen daarom nergens ter wereld zoveel mensen zelfmoord als hier;
• 3. zijn ze het type dat je alleen stopt door een atoombom (correctie: twee (!) atoombommen);
• 4. eten ze de hele week veel te kleine stukjes veel te dure vis in kleine restaurantjes zittend aan heel ongemakkelijke tafeltjes en stoeltjes waar ik mijn benen nooit kwijt kan;
• 5. reizen ze ook graag met de trein waarin ze dan moeten worden geduwd door zogenaamde duw-Japanners omdat ze met teveel op hetzelfde moment dezelfde trein nemen;
• 6. buigen en glimlachen ze altijd naar je ook wanneer ze je een heel grote klootzak vinden;
• 7. zijn ze de weg een beetje kwijt omdat ze denken dat ze in het jaar 23 (2011) leven;
• 8. zijn taxichauffeurs ook niet helemaal goed snik omdat die de hele dag witte handschoenen aan hebben;
• 9. is het noodzakelijk om volken die collectief gek zijn op konijntjes, poesjes en hondjes (die ze aankleden en een zonnebril opzetten) door de V.N. goed in de gaten te laten houden;
• 10. kunnen Japanse vrouwen wel wereldkampioen voetbal worden maar Japanse mannen niet=nooit.
• 11. is het zorgelijk dat Japanners in hun heel kleine tuintjes heel kleine boompjes met een nagelschaartje bijknippen en met een heel klein gietertje water geven;
• 12. is alles in Japan veel te duur (‘kleine porties, grote prijzen')

Laat ik het bij twaalf punten houden. Het is tenslotte een reisblog en geen universitaire studie. De komende weken doen we met onze Japan Rail Pass Kyoto, Hirosjima, Fukuoka, Nagasaki en Osaka aan. Dan moet het toch mogelijk zijn om een beetje beeld te krijgen van de luitjes die hier wonen.

Wat we even over het hoofd hadden gezien: In Japan worden alle netwerken waarmee wij mobiel bellen, sms'en en wat al niet meer doen in het geheel niet ondersteund! Men zegt namelijk dat die Japanners ons technologisch gezien al ver achter zich hebben gelaten. Hier lachten ze om al dat ge-sms van ons. Uit de tijd beste landgenoten! En ... laat ik met iets positiefs afsluiten vandaag: in de trein en op straat wordt vrijwel niet mobiel getelefoneerd! Men stuurt elkaar in stilte een email maar men gaat niet in het openbaar zitten schreeuwen tegen een vriend, partner of kennis die men drie minuten later thuis, op het station of het werk gaat zien. Een Japanner kijkt op zijn uitklapmobiel naar een film of concert of speelt een spelletje. Of de Japanner slaapt! En niets is in een overvolle trein in het spitsuur van Tokyo zo fijn als duizenden slapende Japanners!