Toen kolonel Tibbets in de nacht van 5 op 6 augustus 1945opsteeg van de basis op het eiland Tinian nabij Guam in de Grote Oceaan wist hij nog niet dat hij ruim zes uur later Hiroshima van de aardbodem zou laten verdwijnen. Tibbets wist uiteraard wel dat hij in zijn omgebouwde B-29 toestel, de Enola Gay vernoemd naar de moeder van de kolonel, een atoombom met zich meevoerde. Toen Tibbets in het gezelschap van zijn 12 koppige bemanning en twee andere vliegtuigen (de twee andere toestellen zouden opnamen maken van de explosie en dat wat zou volgen) waren er nog drie mogelijke doelen: Hiroshima, Kokura of Nagasaki. Op basis van de weerrapporten van drie verkenningsvliegtuigen werd om kwart over zeven op de ochtend van 6 augustus aan Tibbets doorgegeven dat hij koers moest zetten naar Hiroshima. Het weer was daardie ochtend optimaal voor een succesvolle missie. Om kwart over zeven op 6 augustus werd het lot van Hiroshima dus bezegeld en om kwart over acht stond de tijd in de stad voor zo'n 140.000 mensen voorgoed stil. De vraag is al ontelbare keren gesteld of het inzetten van een atoombom te rechtvaardigen is. Veruit het grootste deel van de wereldbevolking zal nu van mening zijn dat dit niet het geval is maar dat laat onverlet dat we in deze zelfde wereld nog steeds over duizenden attoomkoppen beschikken die ieder afzonderlijk 2000 keerkrachtiger zijn dan de bom die op 6 augustus 1945 op Hiroshima werd gegooid. De stad Hiroshima is wonderlijk genoeg uit haar as herrezen en heeft na die herrijzenis de plicht op zich genomen om te strijden tegen de productie en het gebruik van atoomwapens. Ieder land dat atoomproeven doet of zelfs maar voornemens is dat te gaan doen kan een protestbrief van de zittende burgemeester van Hiroshima tegemoet zien waarin helder uiteengezet wordt waarom we moeten streven naar een wereld zonder kernwapens. Juist de stad Hiroshima kan getuigen van de verschrikkelijk gevolgen van de inzet van dit wapen en ... doet dan ook vol overtuiging. De inzet van de bom, enkele dagen later gevolgd door een tweede, door de Amerikanen moet beschouwd worden vanuit de oorlog zoals die zich in de jaren 1941-1945 in de Pacific had ontwikkeld en de wijze waarop de Japanners die strijd voerden. We weten nu dat Tibbets en zijn bemanning al vanaf september 1944 werden klaargestoomd voor deze specifieke opdracht. De Amerikaanse militaire staf was dus al veel eerder dan augustus 1945 tot de conclusie gekomen dat er 'buitengewone' maatregelen moesten worden getroffen om de Japanners tot overgave te dwingen. De enome hoeveelheden brandbommen die in maart 1945boven Tokyo werden afgeworpen hadden de stad wel in de as gelegd en meer dan honderdduizend slachtoffers geeist maar ... van enig teken van capitulatie was aan Japanse kant geen sprake. Hoewel de nederlagen zich voor de Japanners in 1945 aaneenregen wees niets er op dat de oorlog spoedig beeindigd zou kunnen worden. In die context moet de beslissing van Truman (Roosvelt had al ingestemd met het hele ontwikkeltraject) om Hiroshima en later Nagasaki met een atoombom te treffen bezien worden. Een andere voortzetting van de strijd zou nog vele duizenden (tienduizenden, honderdduizenden?!) slachtoffers aan geallieerde zowel als Japanse zijde hebben gekost en die prijs wilde men niet betalen. Dat alles wil niet zeggen dat de inzet van het wapen daarmee gerechtvaardigd is maar het leidt geen twijfel dat de Japanners vanuit hun (militaire) cultuur voor iedere meter (ei-)land zouden hebben blijven vechten en dat de oorlog nog heel veel langer zou hebben geduurd. Na Nagasaki (9 augustus 1945)is het atoomwapen nooit meer ingezet. In Hiroshima wordt slechts een boodschap uitgedragen: het atoomwapen mag NOOIT MEER worden ingezet. Voor de geschiedenisboeken: op 15 augustus 1945 capituleerde Japan definitief.