Dagelijks bezoek ik in Japan enkele supermarkten (keuze uit 7 Eleven, Lawson en Family Mart). Niet omdat ik daar dan iets wil kopen maar ik ben ontzettend gehecht geraakt aan de wijze waarop men daar op mijn aanwezigheid reageert. Wanneer ik de winkel door de schuifdeuren betreed word ik door het voltallige personeel begroet. Dat doet iedereen, inclusief de bedrijfsleiding, op een toon zoals vrouwen in Nederland gaan praten tegen de pasgeboren baby van de buurvrouw, zus of goede vriendin wanneer ze die voor het eerst zien. Omdat baby's op die leeftijd nog niet kunnen praten beginnen die vrouwen dan onverstaanbare geluidjes te maken en woordjes te pruttelen waarvan niemand weet wat het betekent. Er zijn overigens ook mensen die hun hele leven zo praten tegen hun hond, cavia of goudvis. Het Japanse winkelpersoneel laat dit infantiele gebrabbel gepaard gaan met een niet te stuiten hoeveelheid buigingen. Ik buig steevast naar iedereen om mijn grote waardering voor deze kennismaking te onderstrepen. Dat kan dus al met al gauw enkele minuten duren. Wanneer ik iets koop, dat doe ik nu en dan ook nog, dan volgt er ook bij de kassa nog een hele reeks beleefdheids- en plichtplegingen. Het tellen van het wisselgeld wordt bij bedragen boven de 1000 Yen door zeker drie personeelsleden gecontroleerd en na de aankoop bedankt ieder personeelslid in de supermarkt mij nog eens voor de zojuist gedane aankoop. Omdat we elkaar in dit land nu eenmaal geen handen geven besluiten we het samenzijn met nogmaals een schier ontelbare reeks buigingen. Het kopen van een enkel pak appelsap kan dan al gauw 10 minuten van je kostbare vakantietijd nemen. Wat ook opvalt is dat Japanners helemaal gek zijn op plasticverpakkingen. Hoe meer, hoe beter. Wanneer ik een stokbrood koop dan verpakt men die in een papierenzak waarna die zak in een luxe plasticdraagzak wordt gedaan. Daarbij krijg ik dan echter ook alvast een feestelijk opgerold plasticzakje mee voor gebruik thuis wanneer de papierenzak onverhoopt mocht scheuren. Koop ik zes witte bolletjes dan doet men ieder bolletje in een apart plasticzakje. Kortom: neem voor het winkelen wel even de tijd. Wat het buigen betreft: in Japan buigt het spoorwegpersoneel ook wanneer er een trein het station binnenkomt rijden. Ik vind ook dat dit zo hoort. Stel je eens voor hoe dat voelt wanneer je een trein zou zijn! Heb je net met 300 kilometer door het Japanse landschap gescheurd om iedereen zo snel mogelijk naar zijn of haar bestemming te brengen en dan gaat iedereen voorbij aan je binnenkomst. Niet in Japan dus!. Vandaag zag ik een Japanner buigen voor een frisdrankautomaat. Dat zou een Japanner kunnen zijn die de weg een beetje is kwijt geraakt want dat nu is wel gewoon raar. Overigens een enorm pluspunt van het wandelen door Japanse steden: op ieder kruispunt staat een volledig gekoelde frisdrankautomaat met een ruime keuze aan (betaalbare!) frisdranken.

Reeds eerder merkte ik op dat ik het bijzonder vind dat mensen hun hond een zonnebril opdoen wanneer zij samen de straat op gaan. In Japan zijn er mensen (veelal vrouwen volgens mijn waarneming) die de hond zien als een waardig vervanger van een kind. Wanneer die vrouwen naar buiten gaan nemen zij de hond mee ... in een wandelwagen! Zonnebril op, dekentje er over, kapje omhoog en een leuke flesje om wat aan te sabbelen. De hond verzet dus geen poot en ik vraag mij af of honden dit, stel dat wij hen die kwestie zouden voorleggen, nu werkelijk op prijs stellen. Het kan uiteraard ook zo zijn dat al die honden in hun pootjelachen en het heerlijk vinden dat de bazin hen de hele dag voortduwt. Ik laat het maar even in het midden. In Nederland vind ik het een volstrekt absurde situatie dat alle aanwezige honden en katten het recht hebben om hun behoefte te doen in mijn tuin, het openbaar groen of gewoon op de stoep of straat. Onze openbare ruimte is feitelijk een groot stinkend toilet waarbij ik soms moeite moet doen om geen stront aan mijn schoenen te krijgen bij een willekeurige wandeling door de eigen wijk. Iedereen schijnt het volstrekt normaal te vinden maar ik vind het dus volstrekt absurd. Het is maar weer eens gezegd. In Japan echter deelt men mijn mening! Waar je ook zoekt ... een hondendrol zul je niet vinden. Nergens. Iedere hondeneigenaar heeft altijd een schepje en plastic(!)zakje bij zich. Dat plasticzakje verdwijnt na gebruik dan in een hondenppoeptasje en ... schoon is de wereld. Waar ik nog niet eerder aan had gedacht is de vraag waarom wij wel onze billen afvegen maar dat niet bij de hond doen. Juist bij de harige achterkant van de hond zou dit wellicht heel raadzaam kunnen zijn. In Japan heb ik nu al enkele keren een hondeneigenaar gezien die niet alleen de poep zorgvuldige verwijderde maar met een stukje wc-papier ook de poepert van de hond afveegde. De honden die het ondergingen leken het heerlijk te vinden. Het moge duidelijk zijn dat ik dit gebruik ook in Nederland graag ingevoerd zou willen zien. Tot slot: vandaag zag ik een vrouw met een hond in een park. De hond zat in zijn wandelwagen te gapen terwijl de vrouw steeds een balletje weggooide wat ze dan vervolgens steeds zelf ging ophalen. Ik begin iedere dag een beetje meer waardering voor de Japanse cultuur te krijgen.