De vertrekdag is verlopen zoals je je dat wenst. Regen bij vertrek, files op de rondwegen bij Amsterdam en een Chinees echtpaar voor je in de rij bij de incheckbalie dat heel graag hun zojuist in Nederland aangeschafte paraplu mee het toestel in wil nemen. En dat mag niet. En dat begrijpen de Chinezen niet. Of ze willen dat niet begrijpen. Of het zijn heel dure regenschermpjes. Kortom: het duurt bijna 30 minuten en we hadden afgesproken samen de douane te passeren. Wachten dus voor de anderen. Op deze eerste vrijdag van de herfstvakantie heeft de Nederlandse marechaussee besloten wel twee functionarissen opdracht te geven de paspoorten te controleren van de duizenden mensen die vanavond noggaan vliegen. De twee Chinezen blijken niet alleen te reizen en plotseling staan we in de rij met nog 400 andere Chinezen. Zoals iedereen weet ... er zijn erg veel Chinezen. Daarna is alles zeer voorspoedig verlopen. Hoewel ... het serveren van de (zeer smakelijke) maaltijd neemt wel heel erg veel tijd in beslag. De stewardessen glimlachen alsof het een vlucht van een Aziatische maatschappij is maar de vaart komt er maar niet in. Ik nuttig het dessert wanneer je Tel Aviv al ziet liggen. En dat is ruim 4 uur na vertrek uit Amsterdam. Een enorm voordeel van deze aankomsttijd (02.30 uur) is het feit dat de snelweg van Tel Aviv naar Jeruzalem geheel verlaten is. En dat is overdag absoluut niet het geval. De autoweg tussen Tel Aviv en Jeruzalem is veruit de drukste van het land. Maar nu dus even niet en dat is fijn. Het welkom in Beit Sahour, de Israelische grenswachten keuren ons geen blik waardig want wie de Westbankop gaat moet dat toch echt helemaal zelf weten, is hartelijk. Milada, onze lieftallige gastvrouw, is meteen een en al hulpvaardigheid. Of we thee willen? Nee, we willen naar bed maar dank voor het aanbod. Twee minuten later staan er 30 (altijd te veel) koppen dampende mokken thee. Ieder afgeslagen aanbod wordt door Milada gezien als een aanmoediging om er nog een schepje bovenop te doen. Om vijf uur zitten we dan alsnog met een tiental vermoeide strijders aan de thee en uiteraard heerlijk zoete koek. De hanen beginnen al te kraaien en het wordt licht. En toen zijn wij toch maar naar bed gegaan. Aan het rumour op straat te horen staan veel Palestijnen rond deze tijd al weer op. Erg vast slapen doe ik als gevolg van het lawaai niet en ik droom over de jacht op een hond die tussen zes entien uur onafgebroken heeft staan blaffen in de tuin van de buren.Vandaag een relatief kort programma: Bethlehem (de Muur), vluchtelingenkamp Aida en de geboortekerk. En daarover later meer.

LET OP: de leerlingen doen zelf verslag van hun belevenissen op de website van de school www.lekenlinge.nl