Vooraf: er is inmiddels ook een fotoserie beschikbaar die het verhaal van Peterillustreert. En goed om te weten voor de meest fanatieke volgers van dit moment; morgenmiddag en avond verblijven we in Jordanie. In de woestijn. Het zou kunnen zijn dat we dan even niet online (kunnen) zijn.

Door Peter Junior Nafzger

Aanvankelijk begon onze dag in vluchtelingenkamp Al-Arroub. Een pijnlijke plek om als welvarende westerling geconfronteerd te worden met dit onrecht in het Midden-Oosten. Onze gidsRafet regelde twee lokale bewoners die ons door een klein stuk van het krottenwijk leidden. Het was hartverscheurend om te zien. De levensomstandigheden binnen dit kamp zijn erbarmelijk. De huizen hier worden door meerdere gezinnen tegelijk bewoond, het watertekort zorgt voor veel frustratie onder de kampbewoners, en de puinhoop van het afval is nauwelijks te overzien. Deze mensen wonen zo dicht op elkaar, dat als de bewoners al geld zouden hebben voor een auto, deze in geen mogelijkheid voor hun huis zou kunnen staan. De Verenigde Naties biedt hulp door het bouwen van scholen, maar dit verhelpt lang niet alle andere problemen. Bovendien vinden iedere maand door de Israëliërs volstrekt willekeurige, volgens onze gids en de lokale gidsen,arrestaties plaats. Hierdoor worden vaak minderjarigen van hun ouders gescheiden, doordat deze jongeren provocerend handelden. Daarnaast is het rechtssysteem niet gebonden aan een Israëlische grondwet, want deze bestaat niet. Ook houden de Israëliërs zich niet aan het internationale recht met als gevolg dat deze gevangenen soms zonder proces wel jaren vast kunnen zitten. Al met al een grote verschrikking.

Voordat wij arriveerden in de waanzin van Hebron, vertelde onze gids ons een paar grappen over mensen uit Hebron. De beste grap was dat hersenen vrij zeldzaam zijn onder Hebronners, omdat zij deze vrijwel nooit gebruiken en slechts één op de tien ze ook daadwerkelijk heeft. Volgens hem worden de mensen uit Hebron ook door andere Palestijnen op de westerlijke Jordaanoever niet begrepen. Hebron is bovendien een strengreligieuze stad, waar westerse vrouwen zeker niet zonder bedekkende kleding mogen rondlopen. De stad is staat bekend om haar glasblazers, en haar drooglegging, omdat de Palestijnse bewoners geen druppel alcohol mogen drinken volgens de regels vande Islam.

Toen de getalenteerde chauffeur zich met zijn enorme bus door de smalle straten had gemanoeuvreerd en ons had afgezet op onze eindbestemming, keken wij onze ogen uit op een prachtige markt. De tour bracht ons in de oude stad, die heilig is verklaard voor zowel de Joden als de Palestijnen. Onderweg zagen wij allerlei vangnetten over de markt hangen, die de Palestijnen beschermen tegen de irritante Joodse kolonisten, die allerlei rotzooi vanuit hun eerste- en tweedeverdieping huizen naar beneden op hen gooien. Gelukkig was het ditmaal rustig, maar het beeld raakte mij diep. Toen we vervolgens door de checkpoint aankwamen in het Joodse gedeelte van de Oude Stad geloofde ik mijn eigen ogen niet. Het leek precies op een Amerikaanse filmstudio en het surrealisme droop er letterlijk vanaf. De lachende IDF-soldaten, die uiteraard liever niet gefotografeerd wilden worden door ons, stonden daar met vol vertrouwen het onrecht te vertegenwoordigen.

Ik heb het leger nog nooit zo aanwezig gezien in een stad waar momenteel geen oorlog wordt gevoerd. De Israël Defence Forces (IDF) dragen geavanceerde wapens die ik alleen in oorlogsfilms en computerspellen heb gezien. Echter is dit geen eenvoudig schietspelletje, maar de bittere werkelijkheid. Dit zware wapentuig, dat onontkoombaar aanwezig is in het straatbeeld, is een goede weergave van het tragische verleden en weerspiegelt perfect de absurde sfeer die momenteel heerst in de Oude Stad van Hebron.

De Israëliërs boycotten de Palestijnen op drie manieren in de Oude stad. Allereerst maken zij de toegang voor de Palestijnen onmogelijk door de bezetting. Daarnaast zijn de radicale Joodse kolonisten letterlijk bovenop de Palestijnen gaan wonen. En ten derde hebben de Israëli’s de huizenhermetisch afgesloten, door de sloten dicht te lassen.

Hierna zijn wij doorgegaan naar de Ibrahimmoskee, waar op 25 februari 1994 de extremistische Jood Goldstein 29 mannen vermoorden en ruim 200 mensen verwondde. Deze daad veroorzaakte grote veranderingen in de bezettingspolitiek van Hebron.In 1997 veranderde Hebron in H1 en H2, waarin het laatstgenoemde onder Israëlisch gezag valt, en de H1 dat ruim 80 procent van de stad uitmaakt onder Palestijns gezag. Men moet zich goed beseffen dat er slechts 500 (internationale-)Joden in de Oude stad wonen, die door ruim 2000 Israëlische soldaten worden beschermd.

Nadat wij al deze imposante dingen hadden gezien, kregen wij een uitgebreid diner bij een Palestijnse familie thuis, die een heerlijke zelfgekookte rijst hadden klaargemaakt. Daarna vervolgden wij onze reis naar de Judea steenwoestijn. Onderweg hiernaartoe zagen wij nog vele wachttorens en een duidelijke scheiding tussen het Israëlische en Palestijnse land. Het meest bizarre vind ik nog dat in dit land de infrastructuur wel aanwezig is, maar niet voor iedereen toegankelijk is.

De woestijnwandeling was een indrukwekkende ervaring voor ons allemaal. Het zou een drie uur durende schitterende tocht worden, die vol selfie’s, wiebenik en dierenspellen zat. Echter verraste de grootstheid van deze tocht ons met complete duisternis, omdat wij niet voor het donker aankwamen bij het tentenkamp. Echter wisten wij het er natuurlijk veilig en wel van af te brengen.

Tenslotte aten wij gezamenlijk in Beit-Sahour in een restaurantje waar traditioneel voor ons werd gedanst (Dabka).Het was van het begin tot het einde een geweldige dag geworden.