Door Hieke Zoon en Brechje Oonk

Vandaag zijn we omvijf uur ’s ochtends opgestaan, maar hoe vroeg we ook ontbijten, Milada en haar dochter hadden ook nu weer een heerlijk ontbijt klaar staan. Er was een overdadige hoeveelheid ommeletjes voor ons bereid en natuurlijk waren de pitabroodjes, de humus en de muntthee ook niet afwezig.

Nadat we de laatste spullen in de koffers hadden gepropt, reed de bus rond halfzeven weg. In de bus was het heel stil, iets wat niet vaak voorkomt als je 27 leerlingen in een bus zet. Degenen die niet bezig waren met het inhalen van hun slaap, konden genieten van een prachtig uitzicht. De heuvels, scholen, steenwoestijnen, kraampjes en ezels gleden voorbij. Intussen kregen we te maken met het totale gebrek aan respect voor verkeersregels. We stonden na een tijdje stil op een overvolle straat, waar de auto’s kris kras door elkaar stonden en de chauffeurs aan het schreeuwen en toeteren waren. Het leek op een spelletje Rush Hour in real life.

We reden verder en langzamerhand begon het landschap te veranderen. De heuvels werden ruiger en de huizen werden schaarser naarmate we dichter bij de Dode Zee kwamen.

Na een korte stop bij een benzinestation reden we echt de bewoonde wereld uit. Aan onze rechterkant zagen we de steenwoestijn en aan de linkerkant de Dode Zee en daarachter lag Jordanië. Af en toe rezen uit de grond enorme fabrieken, palmboom plantages en luxe resorts op, dit was vreemd om te zien aangezien het totaal niet bij de rest van het landschap paste.

Voor we het wisten waren we bij de grensovergang tussen Israël en Jordanië, maar het over de grens gaan duurde heel erg lang. Ten eerste bleek dat je zo’n twintig euro per persoon moest betalen om Jordanië in te kunnen komen. Toen dat gebeurd was moesten we met ons paspoort en een bonnetje door naar de eerste paspoortcontrole. Aangezien we geen stempel hadden gekregen toen we Israël binnenkwamen vrijdag, hoopten we er nu wel één te krijgen. Helaas was dat niet het geval, maar we kregen wel een stempel op het bonnetje en moesten we verder lopen naar de volgende controle. Gelukkig kregen we bij een latere paspoortcontrole wel onze gewenste stempel. Ongeveer vier paspoortcontroles later waren we er dan eindelijk. Koning Abdullahs gezicht keek ons van een enorme foto lachend en zwaaiend aan. Welcome to Jordan!

Onze gids stond ons al op te wachten met een bus en een toeristen politie, die je hier blijkbaar nodig hebt. We zijn er nog steeds niet achter waarom hij nou precies aanwezig is, maar het ziet er stoer uit. De gids heeft in de bus enorm veel verteld over Jordanië, maar door zijn enorme accent was het niet voor iedereen even makkelijk te verstaan.

Ons eerste echte deel van het programma was een tocht door de woestijn in een jeep. Deze stonden al klaar. In Nederland zouden ze waarschijnlijk op de schroothoop staan, maar hier reden ze vrolijk de woestijn in. De eerste stop was bij een grote rotsmassa, hiervoor lag een grote zandduin, die de avontuurlijken onder ons hebben beklommen. Voor degenen die geen zandbak in hun schoenen wilden, was er nog de optie om op een kameel te rijden.

De tweede jeepstop was al even leuk als de eerste. Dit keer geen zandduin, maar een doorkijkpunt tussen twee rotsen. In de verte zag je zoutvelden en zelfs een landbouwveld met groene gewassen. Het eerste beetje kleur sinds de Dode Zee. De aardrijkskunde leerlingen konden in de woestijn hun geluk niet op. Overal waren tekenen van erosie, verzilting, irrigatie landbouw en nog veel meer. Daarnaast konden we de hele bergstructuur uitleggen. Mevrouw Mulder zou trots op ons zijn.

We kregen bij het uitzichtpunt een klein kopje thee van echte bedoeïnen bewoners. Het was heel zoet en sterk en het gerucht ging rond dat het gewoon Lipton-thee was met heel veel suiker. Toch was het een leuke ervaring.

Onze vermoedens over de staat van de Jeeps werden bevestigd toen een Jeep een lekke band kreeg. De chauffeurs wisten dit snel te fixen.

Na een super enge, maar geweldige tocht door de woestijn, kwamen we aan bij onze overnachtingsplek; een tentenkamp. De zonsondergang was net begonnen en massaal vertrokken we naar de berg naast het kamp om dit te kunnen zien. Voor sommigen was dat niet genoeg; ze wilden naar de top. Klimmend en klauterend bereikten ze deze. De ondergaande zon kleurde de hemel oranje en dit zag er prachtig uit. De eerste top was zo snel bereikt dat ze besloten ook de tweede top de bezoeken. Helaas werd het halverwege de klim toch echt te donker en moesten ze terug. Klimmen is met licht al spannend genoeg, moet je nagaan met het pikkedonker van de woestijn.

Gelukkig was er genoeg te doen in het kamp; de overige leerlingen waren namelijk een potje voetbal begonnen, waar al snel een aantal Jordaniërs in traditionele kledij zich bij hadden aangesloten. Het was jongens tegen de meisjes, het meisjesteam werd versterkt door de Arabieren en onze reisgids, en de teams waren erg aan elkaar gewaagd.

Na het voetballen was het etenstijd. Dat was maar goed ook, want na al dat klimmen en wandelen en voetballen hadden we enorme trek. Eerst werd ons uitgelegd hoe de traditionele maaltijd was gemaakt. Er waren namelijk tonnen in de grond gestopt met de deksel erop. Daaroverheen werden zand en hete kolen gegooid, waardoor het vlees langzaam gaar stoofde. Het was heerlijk, ondanks dat je af en toe zand tussen je stukje vlees vond. Het toetje was daarentegen wel perfect. Nadat de eerste dappere leerling zich had gewaagd aan de vreemd uitziende kleine balletjes, besloot de rest er ook een te nemen Het waren een soort mini oliebollen en we voelden ons helemaal thuis in de woestijn.

Aan het einde van de maaltijd werden we vermaakt door traditionele dansers. Al gauw werd duidelijk dat het de bedoeling was dat wij ook mee deden. Eerst waren we een beetje verlegen, maar toen we er eenmaal stonden, hupsten we vrolijk mee.

We sloten de dag af met twee potjes weerwolven van wakkerdam en het kijken naar de prachtige sterrenhemel.