Door Erik Ex

In een koude tent in de woestijn van Wadi Rum werden we rillend wakker. Met in het vooruitzicht een van de hoogtepunten van de reis, Petra, snelde eenieder zich uit een bedoeïenentent naar een koude douche. Humus en pita achter de kiezen hebbende nam eenieder snel plaats in de bus. Gekleed in lange luchtige broeken, uiteraard verhullend wat in deze contreien eventueel als aanstootgevend zou kunnen worden beschouwd (enkelen hadden hier een tweede poging voor nodig), zaten we snel in de bus. Snel snel, we waren immers op weg naar de roze stad, groots, weids en de tijd was, meer dan ooit, schaars.

Jan Douwe was helaas niet meegegaan in de vaart der volkeren, evenals een paar duizend Dinar van de gids. Aangezien we beide toch goed konden gebruiken in Petra moest de bus omkeren en stapten we iets achter op schema hotel Silk Road binnen. Richting een van de moderne wereldwonderen dus - Petra. Terwijl de, verder onverstaanbare gids, uitlegde waarom je beter geen muntjes kon kopen met de inscriptie 89 B.C., daalden we vol verwachting af naar de vallei van Petra.

Aan het einde van de Siqh, de lange wandelgeul naar de antieke Nabatese stad toe werd de monotone en onduidelijke gids, zelfverklaard leraar Engels, ingeruild als rondleider voor ondergetekende. In tegenstelling tot voorgaande stukjes leest u hier dus het relaas van iemand voor de groep stond en niet erin. Uiteraard zijn \'de andere docenten\' (de heer van der Zeijden, mevrouw van Luijtelaar, meneer Stegers, mevrouw van Dooren en ondergetekende) niks meer en niks minder dan deelnemers natuurlijk. Ook wij hebben nachten in spanning wakker gelegen met ingepakte koffertjes naast ons bed - we mochten eindelijk mee met Baars en Co. naar Israel!

Petra is een van de best bewaarde monumenten uit de oudheid. In een door de droge woestijnwind gevormd dal ligt wat er nog over is van een trotse handelsstad in het hart van de zijderoute. Met slechts een paar verwijzingen naar Petra door Romeinse schrijvers is de stad grotendeels mysterieus voor iemand uit onze tijd. Het prachtige rode licht in combinatie met het roze zand draagt bij aan dit mysterie. Toen Petra in de negentiende eeuw werd herontdekt door de beroemde archeoloog Burckhardt wist hij dan ook niet wat zag. Een schijnbaar ontelbaar aantal rotsgraven aan de rand van een dal vol met overblijfselen van forum, grote tempels en marktplaatsen en een vierde eeuws kerkje met een puntgave (en zeer zeldzame) mozaïekvloer.

Waar Burckhardt voorzichtig moest zijn aangezien hij als westerse imperialist/christen niet als welkome gast werd gezien in de heiligdommen van lokale bedoeïnenstammen, konden de leerlingen er rustig op los fotograferen. De nog steeds in Petra wonende bedoeïnen verwelkomden ons allen met goed gevulde lunchpakketten en echte heel oude en authentieke en absoluut niet van plastic gemaakte, onbrandbare, met bewijs van echtheidcertificaat hebbende, echte, authentieke (was dat al genoemd?) munten met daarop een afbeelding van Alexander de Grote, Pompeius de Grote, Constantijn de Grote, Marco Baars de Grote, Floor de Ronde de Grote, Eric van der Donk de Grote of wie-dan-ook-de-Grote. Alles op bestelling natuurlijk.

Petra was groots en mooi, leerlingen die dat wilden konden vrij rondlopen, anderen konden mee naar de verre uiteinden van de stad waar de mooiste monumenten (het klooster of El Deir) zich bevinden. Daar tevens het ‘einde van de wereld’ met een ‘best view’ evenals het ‘better best view’ en het sublieme ‘bestest better view’. In een brandende zon, afdalend en stijgend tot 1000 meter was het een vermoeiende, maar vooral tijdloze ervaring. Terug in Hotel Silk Road kon er worden uitgerust in heerlijke luxueuze bedden. Eindelijk tijd, uitbundig en veel om te herbeleven en te laten zinken. Een uurtje extra zelfs dankzij mysterieuze wintertijden aan de Jordaan...