Het komt geregeld voor dat ik mij afvraag wie nu toch de naam van een hotel heeft gekozen. Het is deze keer in Ulaan Baatar in Mongolië weer eens niet anders. Ik verblijf in hotel ... Edelweiss! Tja denk ik dan, dat moet toch een Mongool zijn geweest die iets te diep in de fles wodka heeft gekeken of, en dat is wellicht aannemelijker, een steenrijke Zwitser heeft hier zijn overtollige Zwitserse franken belegd in een hotel en toen gedacht ‘kom, het moet wel een beetje op thuis lijken ‘. Ik kan er verder kort over zijn; het hotel lijkt op van alles maar het gevoel van een Zwitserse alpenweide zit daar niet bij. Wellicht vraagt menig lezer zich nu af ‘je was toch in Israël en Jordanië?!’ Ja, dat is juist maar dat was al weer ruim een week geleden. De tijd vliegt en ik nu en dan ook. Er moet in het leven van een docent zoals ik steeds opnieuw weer iets worden voorbereid, bekeken, besproken of worden getoetst op bruik- en haalbaarheid en bovenal doe ik dat ook graag allemaal zelf. In het kort wat er aan vooraf ging.

In 1985 reisde ik voor het eerst met de TransMongoliëExpres naar Beijing wat toen overigens nog gewoon Peking heette. Ik was net student af en de wereld lag, uiteraard een misvatting van de jeugd, aan mijn voeten. In 2004 en 2008 reisde ik met enkele collega’s en in totaal ruim 160 (!) leerlingen met diezelfde TME naar Beijing. Aan die studiereis voegden we in 2007 ook een project toe waarbij we de intentie hebben uitgesproken voor langere tijd een school voor voortgezet onderwijs in Ulaan Baatar te gaan ondersteunen. Motto: ‘Leerlingen voor leerlingen’. Dat project bestaat nog steeds en ook in 2012, ik maakte die reis niet mee, reisde een dertigtal leerlingen met de trein af naar Mongolië en China. In de zomer van 2014 gaat de vierde reis plaatsvinden. Wederom zonder mij maar de begeleiding is in goede handen bij mijn bevlogen vakcollega’s! Kortom: wat heb jij daar dan nu te zoeken?! Het antwoord is even kort als simpel: veel in het leven draait om ervaring. Het is makkelijker om aan iemand uit te leggen hoe je de Champions League kunt winnen wanneer je dat zelf al eens hebt gedaan. Ik probeer dus wat kennis over te dragen aan de volgende generatie jeugdigen die de wereld aan hun voeten hebben liggen, vooral ook omdat ik niet langer in staat ben in te stappen in ieder vliegtuig/trein/bus die op onze school voorbij komt. Daarnaast heb ik hier de laatste 6-7 jaar vrienden gemaakt en gaat het lot van de leerlingen van School # 88 mij aan het hart. Het is ook een heeeeel klein beetje mijn school geworden. Dit lopende schooljaar zal er op Lek en Linge weer een Goede Doelen dag worden georganiseerd en een deel van de opbrengst van al die activiteiten zal wederom zijn weg vinden naar School # 88. Komende week denk ik met de directie van de school mee over de mogelijke besteding van die gelden in het najaar van 2014. En nu ik toch bezig ben: de grote inspirator en aanjager van dit mooie project is op Lek en Linge al vele jaren Mark van Dooren. In de stad staat naast het beeld van Djengiss Khan Mark’s standbeeld. Wel iets kleiner maar je kunt je natuurlijk afvragen of dat wel terecht is.

Wat mij vooral opvalt bij het weerzien met Ulaan Baatar (YouBe zoals de Mongolen het zelf noemen) is de enorme hoeveelheid bouwactiviteiten. Overal staat er beton in de steigers en ook hier gaat men veelal (ver) de lucht in. Rond de spitstijden staat het verkeer op alle doorgaande wegen in de stad muurvast. Wandelen is in veel gevallen aan te bevelen boven een taxirit. De grote hoeveelheid reclame uitingen wijst er tevens op dat Mongolië inmiddels volwaardig deelneemt aan de wereldeconomie maar achter de vele façades is ook nog steeds de armoede. Niet iedereen kan meedoen en niet iedereen is kansrijk. In bijvoorbeeld de voorstad waar School # 88 ligt wordt dat schrijnend duidelijk. Voor ons ook een belangrijke reden om juist buiten het centrum van de stad actief te worden en vooralsnog ook te blijven. Sinds kort hebben de Mongolen dan toch ook definitief afscheid genomen van het standbeeld van kameraad Lenin! De jongste generatie Mongolen zal nu al niet meer weten wie Lenin was, zij kennen Bill Gates en Steve Jobs, maar voor de generaties van voor 1990-91 zal het toch even slikken zijn geweest. Je raakt zo aan die mannen en het straatbeeld gewend en ... waartoe leiden al die veranderingen?! Wat dat laatste betreft is het antwoord: tot een iphone, facebook en een Big Mac. In Mongolië is besloten de nieuwe nationale eenheid te bouwen rond de onverwoestbare krijger Djengiss Khan. Je vindt hem werkelijk overal en nu heet ook vrijwel ieder plein naar de grote veroveraar. Het communistische verleden is uitgewist. De geschiedenis is herschreven, de helden van gisteren liggen op de schroothoop en de nieuwe helden hebben nu hun eigen standbeelden. Kortom: er is niet veel veranderd. Nou ja, er was 25 jaar geleden geen hotel Edelweiss. Op die naam zou geen Rus zijn gekomen.