Wanneer wij onze studiereizen voorbereiden vragen wij ons altijd weer af of we wel genoeg doen. Bieden we onze leerlingen wel genoeg, maken we de juiste keuzes, is het alle moeite waard? Altijd is er die twijfel. Vrijwel altijd komen we tijdens onze reizen tot de conclusie dat we wel heel erg veel doen. Misschien wel een beetje te veel. En ook nu is dat weer het geval. Het is de reden van het ontbreken van de verhalen want .. we hebben helemaal geen tijd om verhalen te schrijven. Ik heb mijzelf deze keer ten doel gesteld om in ieder geval dagelijks verslag te doen van onze activiteiten middels de foto's die bij de dag horen. Dat lijkt misschien op het eerste oog een klusje van niets maar dat is schijn die bedriegt. Ook dat kost tijd en dan rest er geen tijd meer voor verhalen van mijn hand. Dit alles wil niet zeggen dat die verhalen niet geschreven worden! De leerlingen hebben die taak op zich genomen maar ook zij komen er vrijwel niet toe omdat we het ook wijs vinden om nu en dan even te slapen. Want ... morgen is er weer zo veel te doen. En zo is de cirkel dan weer rond.

Over de reis kan ik kort zijn: deze verloopt vlekkeloos. We zien veel, heel veel. We hebben ons een weg gebaand door New York en zijn inmiddels aangekomen in Washington. Vergeleken met New York is Washington een oase van rust. Het is echter niet zo dat er ook veel minder te doen en zien is. Integendeel. Hier ligt de geschiedenis voor het oprapen en dat is nou precies wat we hier dagelijks doen. Monumenten, musea en plekken waar geschiedenis alom aanwezig is en nog steeds wordt geschreven. Ook deze keer reist er weer een groep fantastische leerlingen met ons mee. Iedere keer weer prijzen we ons gelukkig dat we deze reizen met zulke gemotiveerde en betrokken leerlingen kunnen en mogen maken. Het zijn de gouden randjes aan ons mooie beroep. Juist ons vak moet natuurlijk vooral ook gegeven en onderwezen worden buiten de muren van een klaslokaal. Maar dat kan dus alleen wanneer leerlingen de verantwoordelijkheid kunnen dragen om die muren ook daadwerkelijk achter zich te laten. En wederom hebben we, het is al vele jaren achtereen het geval, een groep mee die dit alles aan kan. Petje af! En zo ontstond er dan toch nog een heel kort verhaaltje. De verhalen van de leerlingen volgen.